Wie is Alice? Alice durft dingen.

Gisteren moest ik terugdenken aan een opdrachtgever. Een organisatie waar behoefte was aan een andere houding bij medewerkers. Projecten werden gestart, maar niet afgemaakt. Vernieuwing was nodig om met de tijd mee te gaan, maar werd niet door iedereen opgepakt. Er zaten mensen op belangrijke bureaustoelen, die niet meedraaiden en alles bleef bij hetzelfde.

Tot iemand riep: “Basta, we gaan eens kijken wat operatie frisse peper kan doen.” En voilà, daar zaten ze we aan de koffie in de Gruyterfabriek. We keken elkaar in de ogen en er straalde wat ondeugends uit. Deze glimp in de ogen, die connectie die je kan voelen met een opdrachtgever als je op het zelfde spoor zit is magisch.

We gingen van start. Met vallen en opstaan. Zoals dat gaat bij een operatie. Vertrouwen winnen. Weerstand voelen. Samen op je bek gaan, tandjes tuffen en weer door. De groep pioniers werd groter en de eerste experimenten begonnen te lopen.

En… ze bleven ook weer hangen. Hier was iets extra’s nodig. Een steun in de rug, een stok achter de deur. Iemand die aan ging jagen, zonder dat het eigenaarschap van de medewerkers zelf werd weggehaald.

En toen werd Alice geboren. Alice, een soort Pipi, maar dan uit Wonderland. En Alice durft dingen.
Ze heeft lef en zegt waar het op staat. Ze kreeg een eigen email account, zodat ze haar collega’s reminders kon sturen over hun experimenten.
Ook haalde ze stiekeme acties uit, zoals het verspreiden van quotes.
Het witte konijn stond als handtekening vermeld, als de zwarte hand uit Pietje Bell. Ze had ook een telefoon, waarmee ze berichtjes kon sturen en ze kon goed dichten.

Alice is misschien nog steeds wel een raadsel. Wie zal het zeggen? Wij hebben intussen het pand verlaten, maar ik heb van horen zeggen dat het witte konijn ondertussen op een sokkel gehesen is, midden in het pand. Dus let maar eens op als je ergens binnenkomt of je deze springende snuiter ziet staan.